Ainhoa Lejardiآینهوآ لجاردی، یک مهندس مواد در دانشگاه باسک، قدمی رو به جلو در توسعه مواد پلیمری جدید برداشته است. مواد زیستی بصورت روز افزون در حال استفاده در زمینه پزشکی هستند و باید خواص و ویژگیهای زیادی داشته باشند که در آن صورت می‌توانند در تمام انواع کاربردهای درمانی مورد استفاده قرار بگیرند. این محقق برای این کار زحمت بسیار زیادی را متحمل شده است، چرا که وی راه جدیدی را به روی امکان ایجاد مواد جدید از پلیمر پی.وی.اِی (پلی وینیل الکل) و تغییر خصوصیات و ویژگیهای آن بمنظور رسیدن به کاربردهای بیشتر برای طب زیستی بوجود آورده است.

رساله وی تحت عنوان بدست آوردن و توصیف کردن پلیمرهای جدید قابل تجزیه در محیط زیست می باشد. او همچنین مقالاتی در رابطه با پلیمر و میکرومولکول‌ها داشته که در نشریات علمی مختلف چاپ شده اند.

پی.وی.اِی (پلی وینیل الکل) یک ماده سازگار با محیط زیست، قابل تجزیه در محیط زیست و قابل حل در آب بوده و بنابراین بسیار مناسب برای استفاده در طب زیستی است. به عنوان مثال در ژلهایی کاربرد دارد که بمحض تماس با پوست خشک می‌شوند، همچنین در مشمع های روی زخم (مواردی که به پوست و در موضع درد چسبانده شده و داروی مشخصی را بصورت کنترل شده و از طریق پوست انتقال می دهند) کاربرد دارد.

کاربرد هیدروژل های تولید شده از  Polyvinyl alcohol بدلیل قابل حل بودن آنها در آب تقریبا عادی و شناخته شده است. Lejardi بیشترین کاربرد آنها را به این صورت معرفی کرده است: “برای سیستم هایی که دارو را بصورت کپسول بسته بندی می کنند، برای اعمال جراحی ترمیمی و برای مرحم گذاری و مداوای زخمهای سطحی پوست”.

روشهای مختلفی برای تولید مواد پلیمری وجود دارد ولی در این مورد بخصوص، محقق تغییر شیمیایی پلی وینیل الکل و ترکیبات دیگر آن با دیگر پلیمرها را برگزیده است. اما این کار همیشه با پلیمرهای قابل تجزیه در محیط زیست از قبیل پلی لاکتیدها و پلی-کاپرولاکتون‌ها قابل انجام است. بنابراین این محقق در پی بکارگیری ویژگیهای جدید در ماده اصلی بود.

استریفیکیشن (واکنش کربوسیلیک با الکل)

در یک سطح مولکولی، پلی وینیل های الکل به آسانی با دیگر پلیمرها وارد واکنش نمی شوند، و به این دلیل است که زمانیکه آنها در حالت اصلی خودشان نگهداری می شوند بصورت ناهمگون بوده و خصوصیات مکانیکی بسیار ضعیفی از خود نشان می دهند. لجاردی تلاش بسیاری برای نزدیکتر کردن پلی وینیل الکل به این انواع پلیمرها انجام داده است: “پلی وینیل الکل در زنجیره اصلی خود گروهای هیدروکسیل را دارد. مشکل اینجاست که این هیدروکسیل ها تنها با یکدیگر وارد واکنش می شوند. بنابراین ما مبادرت به وارد کردن اسیدهای هیدروکسی به جهت دور کردن هیدروکسیل ها از زنجیره اصلی کردیم.” این فرایند را استریفیکیشن می نامند: بطور کلی تمام فرایند واکنش یک الکل (در اینجا هیدروکسیل) با یک اسید (در اینجا اسید هیدروکسی). با این روش زنجیره های هیدروژن در بین پلی وینیل الکل و پلیمرهای تجزیه پذیر در محیط زیست که خواهان ترکیب شدن با آن هستند، شکل می گیرند.

لجاردی آزمایش های مختلفی را بر روی پلیمرهای سازگار با محیط زیست انجام داد؛ پس از اصلاح کردن پلی وینیل الکل از طریق استریفیکیشن، او سیستم های متنوعی را برای ترکیب پلیمرها تجزیه و تحلیل و آماده ساخت. به عنوان مثال بهنگام ترکیب کردن پلی وینیل الکل با پی.سی.اِل یا پلی (اپسیلون کربولاکتون)، او در سازگاری با محیط زیست به پیشرفتی دست یافت. و با پی.وی.پی یا پلی (وینیل – پیرولیدون) نیز طبق گفته محقق نتایج مطلوب بود: “ما می دانستیم که پی.وی.پی قابلیت مخلوط شدن با پی.وی.اِی را داشت، اما مشاهده کردیم زمانیکه ترکیب با استفاده از استریفیکیت انجام شد، زنجیره های هیدروژن قوی تر بودند.”

با تکمیل شدن رساله وی، اکنون لجاردی قصد دارد تا چهار ماه در انستیتو علم و تکنولوژی پلیمر در مادرید (آی.سی.تی.پی – سی.اِس.آی.سی) برای ادامه دادن تحقیق خود با همکاری کارمن میجانگوس که دارای درجه تخصص و فوق تخصص است و در این مرکز کار می کند را بگذراند. از آنجاییکه او به این نتیجه رسیده است که با این پلیمر می توان هیدروژل بدست آورد، بدنبال جستجوی بیشتر یکی از استریفیکیشن هایی است که تاکنون انجام داده است: “ما ویژگیهای خود سازمانی این ماده را مطالعه خواهیم کرد. به این منظور، ما نانو کراتی را از طریق نانوبارش تولید کرده ایم.”