محققان دانشکده علوم دانشگاه ایالتی اورگان و دانشگاه کالیفرنیا در سانتا باربارا دریافتند که استفاده از تکنولوژی نانولوله کربنی در ترکیب با حسگرهای زیستی، منجر به تسریع در تشخیص پروتئین های هدف در مقایسه با حسگرهای زیستی پیشین می شود.

Ethan Minot استادیار گروه فیزیک دانشگاه ایالتی اورگان در این باره گفت: “به وسیله این نوع حسگرها، انجام بسیاری از آزمون ها در آزمایشگاه های پزشکی امکان پذیر می شود و پزشک می تواند با یک بار مراجعه کوتاه مدت بیمار به مطب، بیماری را تشخیص دهد.”

کاهش هزینه، کارایی و سادگی این فن آوری موجب ایجاد پتانسیل بالایی در آن برای استفاده در طیف گسترده ای از کاربردها می شود. مانند حسگرهای زیست محیطی، تشخیص های فوری پزشکی (هنگام سفر و یا در کشورهای جهان سوم) ساخت مواد جدید و غیره.

نانوتیوبنانولوله های کربنی، ساختار استوانه توخالی دارند که طیف وسیعی از ویژگی های مکانیکی، نوری و الکتریکی مفید را به نمایش می گذارند. همانطور که در گزارش های آزمایشگاه روی یک تراشه منتشر شده است، وقتی پروتئین های خاصی بر روی سطح حسگر به نانوتیوب کربنی متصل شود، مقاومت الکتریکی آن ها تغییر می کند. تغییر در مقاومت به دلیل پروتئین های مختلف و منحصر به فرد روی می دهد. پس به این ترتیب احتمال می رود برای هر حسگر در مناطق مختلف، چندین نشانگر زیستی شناسایی شود.

تجاری شدن این محصول هنوز هم هدفی دور از دسترس است و به منظور بهبود و بهینه سازی، انتخاب پروتئین مورد نظر و عوامل دیگر موجود در پیوند بایستی مورد بررسی اولیه قرار گیرد. Minot در این‎‌باره خوشبین است و می گوید: “این روش باید همان کار یک حسگر معمولی را انجام دهد و هزینه های نمونه آزمایشگاهی موجود را می توان از 50 دلار تا حدود 1 دلار کاهش داد.”

+ منبع