دکتر جاناتان روسیتر –استاد ارشد دانشکده ی ریاضیات و مهندسی دانشگاه بریستول- اخیرا ایده ی هوشمندانه ای ارائه کرده و برای اجرای آن موفق به جذب کمک هزینه ی تحقیقاتی دویست هزار پوندی شده است. نظریه ی وی مبنی بر ساختن ربات هایی که است که پس از اتمام ماموریتشان تجزیه شده و به خاک باز می گردند.
آنگونه که در گزارش دانشگاه بریستول آمده است: «ربات های متداول عمدتا از مواد سخت و انعطاف ناپذیر ساخته شده اند که اکثرا سمی و تجزیه ناپذیر در طبیعت بوده و تاثیر منفی روی اکولوژی طبیعی دارند. به این ترتیب هر رباتی در محیط باید دائما رهگیری شده و زمانی که به پایان عمر مفید خود رسید باید بازگردانی و برچیده شده و ایمن گردد. این امر پیچیدگی زیادی در اجرا پروژه های رباتیک ایجاد می کند و البته همیشه این ریسک وجود دارد که ربات غیر قابل بازگردانی بوده و در نتیجه به محیط زیست آسیب وارد سازد. به علاوه این خصوصیات باعث می شود تا تعداد ربات های قابل بکارگیری کمتر شوند زیرا هرکدام باید قابل رهگیری و بازگردانی باشند».
راه حل چیست؟ کاری کنیم که آن ها تجزیه شوند. آیا ممکن است ربات مستقلی داتشه باشیم که بعد از ماموریتش در طبیعت تجزیه شود؟ یقینا ما امیدواریم این‌چنین باشد.
طبق گفته ی روسیتر زمانی که یک ربات تجزیه پذیر در طبیعت به پایان ماموریت خود می رسد، به عنوان مثال عملیات پاکسازی محیط بعد از یک نشت نفتی را به انجام می رساند، به مواد بی ضرر تجزیه خواهد شد.
اگر چنین چیزی امکان پذیر باشد، پیاده سازی برخی طرح های مفهومی برای ربات ها به منظور پاک کردن لکه های نفتی، جمع آوری زباله های پلاستیکی از اقیانوس، جمع آوری اطلاعات در مورد سطح آلودگی هوا و سایر وظایفی که طی آن ها تعداد زیادی از ربات ها از دست می روند، بسیار منطقی تر خواهد شد. به امید آن که طرح روسیتر برای ساختن ربات تجزیه پذیر در طبیعت موفقیت آمیز باشد.
+منبع
