بوفه خودکار: تولد ملت فست فود

مدتها پیش از مک دونالد، کینگ برگر یا KFC ، هورن و هاردارت وجود داشت. بوفه های خودکار سکه ای این شرکت (Horn & Hardart) از نظر سرعت و بهره وری شگفت انگیز بود، و  به سرعت رشد کرده تا به بزرگترین رستوران زنجیره ای جهان و پدر بنیانگذار ملت فست فود بدل شد. یک قرن پس از رسیدن نخستین بوفه های خودکار هورن و هاردات به منهتن، ما نگاهی به گذشته این دستگاه های سکه ای خودکار غول پیکر انداختیم.

“شیوه جدید ناهار خوردن” ، چاپ نیویورک تایمز، این آگهی را برای خوانندگان 2 جولای 1912 تبلیغ می کرد. چیزی که آگهی وعده می داد، “امتحانش کنید! دوستش خواهید داشت! “

خوانندگان کنجکاو – و گرسنه – که درپی درخواست های آشپزی بودند، به درون “اتاق ناهار بوفه خودکار” شرکت هورن و هاردارت در میدان تایمز برای افتتاحیه بزرگ آن قدم گذاشتند که یک قرن پیش به عنوان فناوری برتر، و یک شگفتی سرویس دهنده خودکار شناخته شده بود. دستگاه سکه ای خودکار غول پیکر، با ردیف های روی هم از بخش های پنجره ای، شبیه جعبه های دارای شیشه جلویی اداره پست، چندین قلم فهرست غذا را در خود جای داده بود. پس از تماشای ویترین، مشتریان می توانستند یک سکه پنج سنتی را به درون شکاف سکه بیندازند، دستگیره را بچرخانند، درب را بازکرده و از خودشان پذیرایی کنند.

خوشنودی و ارضای آنی.

کافه تریای سکه ای مجلل هورن و هاردارت، دارای شکاف های بیشتری از یک کازینو لاس وگاس بود، اما این دستگاه ها محصول تضمین شده ای را تحویل می دادند: ساندویچ ها، برش هایی از پای و خوراک راحتی و ماکارونی و پنیر تا پات پای جوجه و پودینگ تاپیوکا. صندوق داران چیره دست با پوشش پلاستیکی سکه های پنج سنتی را از طریق ظروف تو رفته غرفه هایی با حصار شیشه ای توزیع می‌کردند. در پشت صحنه، کارگران نامرئی آشپزخانه به سرعت بخش ها و محفظه های خالی را به طرزی سحرآمیز دوباره پر می کردند. بوفه خودکار جو هورن و فرانک هاردارت اعجاز بهره وری بود که انقلابی در صنعت خدمات خوراکی آمریکا ایجاد کرد.

هورن و هاردارت، که نخستین بار رستوران خوراک های ساده و سبک را در سال 1888 با یکدیگر باز کرده بودند، مفهوم و راه کار یک رستوران خودکار را از آلمان وارد کرده و از نخستین بوفه خودکار آمریکایی در فیلادلفیا در سال 1902 رونمایی کردند، که طلیعه ای در دوران فست فود کشور بود. یک دهه پس از آن، آنها به سوی منهتن کشیده شدند. در حالی که رستوران میدان تایمز آنها نخستین کافه تریای سکه ای شهر نیویورک نبود، بوفه های خودکار هورن و هاردارت به سرعت در شهر نیویورک شکوفا شدند.

سرعت و کارآمدی بوفه خودکار موهبتی الهی برای کارگران شهر بود که از زمان بسیار بسیار اندکی برای وقت ناهار در نیویورک پرشتاب، برخوردار بودند. بدون پیش خدمت هایی که انعام و قیمت های بیشتر خوراک ها را 5 یا 10 سنت محاسبه می کردند، بوفه های خودکار از جاذبه اقتصادی برای طبقه کارگر و مشتری های صرفه جو و مقتصد برخوردار بودند. و برخلاف اتاق های ناهار نخبه گرایانه که بر صحنه آشپزی آمریکا مستولی بود، بوفه های خودکار ساده و مردم سالارانه بود.

تمامی خوش خوراک های اوایل قرن بیستم ظهور بوفه خودکار را جشن نگرفتند. جیمز هانکر در نیویورک تایمز در سال 1914 با افسوس عنوان کرد “افزایش جهنمی فست فود ارزان ترسناک است. ” او اظهار تأسف کرد که “خوردن و آشامیدن به سرعت در حال ورود به شاخه هنرهای زیبای گمشده می شود.” “جوانان امروز، خوش‌گذران و عیاش نیستند…  آنها برای رقصیدن، سواری، مدت طولانی پشت میز نشستن، و با سلیقه شام خوردن بسیار عجول هستند.” بی تردید دلیل نارضایتی هانکر این بود که، بوفه خودکار وارد دوران شکوفایی خود شد پس از ممنوعیتی که منجر به از میان بردن سالن ها و ناهارهای رایگان شان شد و رکود اقتصادی بزرگ سد راه حساب های بانکی گشت. در نقطه اوجش، هورن و هاردارت بزرگترین رستوران زنجیره ای جهان بود، که صدها هزار نفر را در هر روز در بیش از 80 منطقه در شهر نیویورک و فیلادلفیا تغذیه می کرد.

در حالی که بوفه های خودکار هورن و هاردارت خوراک را به سرعت تحویل می‌دادند، وعده های خوراکی از ابتدا با استفاده از ترکیبات تازه، و با کیفیت بالا تهیه می شد. اقلام، پیش از خورده شدن شان در کوتاه مدت آماده می‌شدند، و مواد خوراکی مجاز نبودند که در مدت یک شب باقی بمانند. آب پرتقال های گرفته شده تازه که دوساعت مانده بودند در فاضلاب ریخته می‌شدند.

محیط های باشکوه بوفه های خودکار هورن و هاردارت – با شمارنده ها و کف مرمرین، شیشه کاری منقوش، تجهیزات کروم، سقف های کنده کاری شده پر زرق و برق و هنرهای تجسمی آرت دکو –  بیشتر به کافه های پاریسی شباهت داشت تا محل های فروش فست فودهای تاریک. مواد خوراکی در ظروف چینی زیبا ارائه و در ظروف مسطح محکم خورده می‌شد. قهوه از لوله های دلفینی نقره ای که جوزف هورن در ایتالیا یافته بود جاری می‌شد. و آن قهوه جوش فرانسوی، با لوله همیشه گرم و قوی، محبوب‌ترین بخش هورن و هاردارت بود. این هر 20 دقیقه قهوه تازه دم می‌کرد، و تا سال 1950 هر فنجان تنها پنج سنت قیمت داشت.

از آنجا که جمعیت شهر نیویورک در دهه 1950 شروع به کاهش گذاشت، بنابراین آینده ای دیگر پیش روی هورن و هاردارت بود. بوفه های خودکار برای آنچه که دیگر جایی در جهان پنج و ده سنتی (ارزان قمت) نداشت، در تلاش بودند. با فشار تورم، قیمت اقلام بالاتر و بالاتر رفت، و دستگاه های سکه ای دیگر مؤثر و کاربردی نبودند. کیفیت کاهش یافت، و زنجیره های فست فود که به وسیله بوفه های خودکار بیرون داده می شد شروع به خوردن ناهارشان کرد. هورن و هاردارت خود مجوزهای برگر کینگ و آربیز، به همراه جوجه و بیسکوییت های معروف بوجانگلز را خریداری کردند. سرانجام، در سال 1991 در شهر نیویورک، درهای شیشه ای آخرین بوفه خودکار هورن و هاردارت برای همیشه بسته شدند.

بوفه خودکار در خاطرات علاقه مندان زنده می‌ماند، و موزه ملی تاریخ آمریکای اسمیتسونیان شامل بخش بوفه خودکار هورن و هاردارت اصلی که در فیلادلفیا در سال 1902 گشوده شد، می‌باشد. افزون بر این، کتابخانه عمومی نیویورک اینک دیوار بازسازی شده یک دستگاه بوفه خودکار را به عنوان بخشی از لانچ اور شهر نیویورک رونمایی کرده است، نمایشگاهی جدید که تا فوریه 2013 برگزار می شود. بازدید کنندگان می‌توانند نگاهی گذرا به اطراف در پشت بیندازند جایی که کارگران مواد خوراکی را بارگیری می‌کردند و درهای شیشه ای بوفه خودکار باز می شد. در حالی که انتظار پذیرایی های خوشمزه نخواهد رفت، چیزهای بهتر دیگری هستند: کارت های دستور پخت برای درست کردن خوراک هایی با امضای هورن و هاردارت.

این پست ترجمه ویکی‌سازی شده از نوشته کریستوفر کلین در وبگاه history.com است.