Tabletsاگر پیش از این در این مورد شنیده­ اید بهتر است حرفم را قطع کنید، اما آیا می‌دانستید که تبلت ها متعلق به دنیای آینده نیستند؟ این خط مشی است که به وسیله سازندگان و صاحب نظران به طور یکسان طوطی وار تکرار شده است، آنچه که ورود طرحی لوح مانند که بر چشم انداز کامپیوتر در سال­های آینده چیره خواهدشد را اعلام می نماید. از زمان معرفی نخستین آیپد، آینده تبلت ها با فناوری صفحه های لمسی به گونه ای زیبا، دنیای آینده کامپیوترها را رقم زده است. مصرف کنندگان به سوی این باور سوق داده می‌شوند که به زودی از دست کامپیوترهای رو میزی و لپ تاپ ها رها شده و  آنها را با تبلت هایی ارزان تر و شخصی تر که تجربه ای مشابه ارائه می کنند، جایگزین خواهند کرد. برخی در این فکرند که آیا چنین چیزی به این زودی امکان پذیر است. نه، در حال حاضر ممکن نیست و چنین نخواهد بود. بگذارید دلیلش را توضیح دهم.

تجربه مرسوم تبلت

به منظور مشخص نمودن محدودیت های تبلت، مهم است که نخست قدرت و توانایی های آن مشخص گردد. نخستین و مهمترین نکته اینکه، تبلت دستگاهی برای مصرف رسانه ها است. این تنها صفحه ای بدون انبوهی از دکمه های گیج کننده است که شما روی لپ تاب آنها را می یابید؛ نمایشگری مختص ویدئوها، تصاویر و متن است، همچون یک ماشین زباله که رسانه ها را به سوراخ مغزتان هدایت می کند. هر چند شکل و ظاهر تبلت عامل مهمی برای تجربه نمودن آن است، دستگاه بدون رابط کاربری (UI) که هدایتگر آن است، چیزی نخواهد بود. قابلیت لمسی بودن مفهوم خاصی به آن می افزاید و قدرت اصلی تبلت ها تعامل نرم افزارهای آنها است. تلاقی رابط کاربری مبتنی بر لمسی بودن و سادگی فیزیکی است که شور و اشتیاق بیشتری را برای دستگاه به ارمغان می آورد و تجربه ای خاص ­را موجب می شود.

با کمال شگفتی، این بزرگترین ضعف آن نیز هست.

مشکل

پس از بررسی عملکرد تبلت ها، با استعاره تغذیه ای کمابیش غیر منتظره مواجه شدیم: چنانچه مصرف انرژی به وسیله یک موجود زنده بیش از میزان انرژی مصرفی باشد و اگر این چرخه مدت زمان کافی بدون وقفه ادامه یابد، آن موجود زنده به چاقی بیمار گونه ای دچار خواهد شد. برای یک لحظه دلفین های باد کرده که با مقادیر بیش از حد چربی روی سطح آب شناور شده اند را تصور کنید، از آنجا که با امواج بالا و پایین می روند به وسیله کوسه های گرسنه بلعیده می شوند.

اما دلفین ها تنها مصرف کنندگان بی مغز ماهی ماکرو نیستند؛ آنها می‌خندند، بازی می‌کنند و با کنجکاوی کودکانه اعماق اقیانوس را جستجو می کنند. به همین ترتیب، ما انسانها صرفا مصرف کننده نیستیم. پیشنهادها را ویرایش می‌کنیم، به نوشتن مقالات پرداخته و گفتگو می‌کنیم. در نتیجه تبلت ها می‌بایست بر جایگاهشان به عنوان یک مرحله صرف، برای انتقال محتوا و مطالب چیره شوند. (فراتر از این عمل نمایند.)

چگونگی بهره وری؟

تبلت ایران آتاتوجه به این نکته مهم است که تبلت درحال حاضر از همان محدودیت هایی رنج می‌برد که بیشتر دستگاه های لوح مانند با آن مواجه هستند. هرچند، بر خلاف بیشتر برادرانش یعنی تلفن همراه، از اندازه ای برخوردارند که بهره وری یک گزینه قابل قبول به نظر می آید. یک ابزار کاملا ضروری برای آن، صفحه کلید است. مطمئنا، تبلت ها از یک صفحه کلید، شاید هم چندتا بسته به نوع سیستم عامل خود برخوردارند. متاسفانه، آنها تجربه تبلت ها را به زهر مبدل می سازند و به طور مستمر کاربران را با عملکرد ضعیف و غیر قبل اطمینان به ستوه می آورند. نوشتن بر روی آنها نمی‌تواند آرزو و رویا باشد.

قابل توجه است که، صفحه کلید فیزیکی مدرن، یک بخش سخت افزاری است که افراد اندکی قادرند بدون آن زندگی کنند و مجازی سازی مناسبی از آن، بدیهی است که بسیار سخت و دشوار است. قابلیت لمسی به طور طبیعی خود را معطوف بهره وری ساخته و جدا از بسیاری مزایای دیگر، هرگز مجبور به نگاه کردن به کلیدها نیستید و در این حال چشم ها رها از پرسه زدن بر روی صفحه نمایش می شوند.

تایپ کردن با یک صفحه کلید مجازی، شکنجه محض است. تمام مدت چشم ها بر روی کلیدها هستند، در حقیقت گویی آن را می خراشند. چشمانتان در حال انجام رقصی عجیب و غریب هستند، تا مطمئن شوند شما کلیدها را واقعا می فشرید و پیش از پریدن تان به عقب به سوی صفحه کلید، کلمه را از نظر املایی بررسی می‌کنند. عقب و جلو، عقب و جلو. نفرت انگیز است و به همین ترتیب نتایج آن: دیوانه وار، گویی در حال نوک زدن هستید و به همین دلیل به سختی می‌توانید با پیام های فوری مادربزرگ سربینوسکی که از دو انگشت و یک فرهنگ لغت انگلیسی به صربی برای چت استفاده می کند، همگام شوید. شما داشتن مکالمات متعدد در یک زمان را به فراموشی می‌سپارید. حتی هنگامی که یک جمله کامل را با موفقیت می‌سازید، به روز رسانی توییتر شما اعلان می‌کند: ” فنلاند، آخر هفته است!”

من مطمئنم که شما هم در حال فکر کردن به چنین چیزی هستید، که پاسخی مناسب برای بهره وری، یک صفحه کلید بلوتوث … یک پایه … و کمی جای اضافی در کیفتان است. اکنون مطمئنم که شما در وهله اول، خودتان را به خاطر حتی فکر کردن به یک چنین ایده تمسخر آمیز و احمقانه ای سرزنش می‌کنید. بدیهی است، پاسخ، تنها قربانی کردنی سادگی آن نیست.

اما دیگر گزینه های ورودی ساخته شده برای تبلت چه هستند؟ صدا؟ چه جالب، در حال فریاد زدن رُمانی باشید که به تنهایی در اتاق تان می نویسید، احمقانه است. قلم خازنی (capacitive stylus) قطعا برای خط خطی کردن و با عجله نوشتن یادداشت های فوری مفید است، اما هنوز فناوری به دلیل محدودیت های انسانی مان برای تند، مرتب و به حد کافی کوچک نویسی، کارایی ندارد. مگر اینکه تبلت به کاربران قابلیت ورود متن با سرعت و سهولت نسبی را ببخشد، تبلت شانس این را ندارد که حتی جایگزین کامپیوتر شود.

دلیل روشن برای یک صفحه کلید مجازی در تفکر اصلی از آنچه که یک تبلت است ریشه دارد، چیزی تا حد ممکن باریک که پنجره ای به دنیای رسانه باشد. به دلیل آنکه تبلت نقشی برجسته تر در زندگیمان و عملکردی مستقل داشته باشد، آن تفکر می بایست به طور اساسی تغییر یابد.

تبلت های آینده

آینده بسیار نزدیک

در مورد من اشتباه نکنید، من عاشق تبلت ها هستم، اما آنها برای دنیای آینده بسیار پیش پا افتاده هستند. در حقیقت برای جایگزین نمودن دستگاهی بهینه، نیازمند ترکیب دو الگوی تبلت و لپ تاپ به یک دستگاه بسیار عالی هستیم: چیزی بر مبنای قابلیت لمسی، رابط کاربری (UI) مستقیم و بهره وری فراهم شده به وسیله یک صفحه کلید فیزیکی. من درباره نت بوک با صفحه لمسی صحبت نمی‌کنم. من در مورد یک 10 اینچی کشویی حرف می‌زنم، آن هنگام که بسته شد سبک و به قدری کافی کم حجم است که با یک دست حمل شود و به اندازه کافی چند منظوره که در هنگام مستقر شدن صفحه کلید بتوان یک صفحه را روی آن تایپ کرد. این تنها یک رویای ساده دیوانه وار نیست. در حقیقت، این حتی یک تفکر جدید نیست. البته در مقیاسی کوچکتر، همچون HTC Shift تولید می شود که چنین بازی را سالها اجرا کرده است، اما تنها در حال حاضر است که فناوری به سراغ نظریه پردازی می رود. تازه ترین نمونه از این دست شاید Asus Eee Pad Slider باشد. مطمئنا، Samsung Sliding PC 7 یک چنین چیزی است، اما یک نت بوک که به یک تبلت تغییر چهره داده است، حال آن که این تاشو، بسیار شبیه پسر عمویش Eee Pad Transformer در تلاش است تا این فاصله را با بهره وری کامپیوتر از طریق صفحه کلید کشویی پر کند.

یک شرکت به نام می گوید که آنها مسئولیت های خود را به سمت جایگاه آینده کامپیوتر هدایت می کنند و در حالی که آیپد 2 یک تبلت عالی و یک اجرا کننده بسته ابزاری پیشرفته (apt) است، اپل اصراری بر روی طراحی به اندازه ای که مایلند به تفکر بپردازند، ندارد. من عقیده ای دارم: یک MacBook Air گرفته و بگذارید که iOS را اجرا کند، دوباره آن را مهندسی کنید به طوری که نمایشگری خارجی داشته که کشوها بر روی لولایی با ساختاری زیبا باز شوند. اکنون نمایشگر کشویی را تصور کنید که رو به عقب باز می شود و صفحه کلیدی با نور زمینه و بی نظیر را آشکار می سازد. تبلت نسل آینده.

بدیهی است، سیستم عامل های تلفن همراه می‌بایست برای این منظور  پیشرفت نمایند تا تجربه ای قابل قبول و ماندگار و جنبه هایی از قبیل مدیریت فایل که می بایست جهش عظیم رو به جلویی داشته باشند را رقم بزنند، این تغییرات اتفاق نخواهد افتاد تا اینکه قابلیت شکل و ظاهر این اجازه را برای استفاده حداکثر از آن بدهد.

پرسش نهایی این است که آیا فناوری سخت افزار برای سازندگان به حد کافی سودمند است تا به ایجاد یک تجربه لذت بخش بدون قربانی نمودن قابلیت حمل که موجب محبوبیت تبلت ها شده است، اقدام نمایند؟ چنانچه در حال حاضر ممکن نیست، فناوری هایی همچون ساخت الیاف کربنی به زودی رویای مان را به واقعیت تبدیل خواهند کرد. تا آن زمان، من با خوشحالی تا آنجا که معده ام تحمل دارد شکم خود را با حجمی از ماهی ماکرو انباشته خواهم کرد.

ترجمه شده از نوشته Sage Lane در technobuffalo