عنکبوت اَناپیسونا سیمونی که در لنجن‌زارهای مرطوب جنگل‌های آمریکایی مرکزی یافت می‌شود، مغز بزرگی دارد و با بافتن تار، انرژی مورد نیاز مغز خود را تامین می‌کند.
مشکل اصلی این گونه عنکبوت‌ها این است که مغز برآمده بزرگشان را در کجای بدن خود جای دهند. بزرگی مغز این جانور به اندازه‌ای است که قسمتی از آن داخل پاهایشان نفوذ کرده است. عنکبوت گونه اناگیسونا و عنکبوت‌های کوچکتر از این قبیل نیز با مشکل حادتری مواجهه‌اند. زیرا مغزشان به حدی بزرگ است که از منافذ موجود در بدنشان بیرون می‌زند و به داخل پاهایشان نفوذ می‌کند.
محققان می‌گویند ریز الکترون‌های مغز جانوران کوچک ویژگی‌های مشترکی دارد و هرگونه تلاش برای کوچک کردن ضخامت اکسون‌ها بی فایده است. زیرا اکسون‌ها که وظیفه انتقال پیام‌های عصبی را برعهده دارند قطرشان به 0.1 میکرومتر برسد عملکرد مجاری انتقال دهنده یون‌ها را در غشای سلول‌ها مختل می‌کنند و ارسال و دریافت پیام‌های عصبی به سختی صورت می‌گیرد. علاوه براین، بافت‌های عصبی به انرژی زیادی نیاز دارند و اگر سلول‌های عصبی بیش از حد کوچک شوند میتوکندری‌های خود را از دست می‌دهند و نمی‌تواند انرژی خود را تامین کنند.
در نتیجه، این طبیعت است که به جانوران دستور می‌دهد که کوچک شوند و یا اینکه مغز سرشان را به صورت برآمده در اطراف بدن شان تحمل کنند. مغز برآمده‌ای که حتی ممکن است از اندازه بدنشان نیز بزرگتر باشد.
منبع: ماهنامه دانشمند
