تاریخ کربلا نمایشی است از تقابل خوبی در برابر شر، پرهیزکاری در مقابل ستمکاری، و برخورد امام حسین (سالار فضیلت‌ها) در مقابل یزید (فرمانروای بی ایمانی). حسین (ع) فردی انقلابی، عادل، متخصص در دین و امام امت مسلمان بود.
نگرانی اصلی امام حسین (ع) حفاظت و پاسداری از اسلام و راهنمایی مسلمانان بود. از سوی دیگر بقای حکومت یزید بن معاویه صرفا به قدرت شمشیر بستگی داشت. هنگامی که یزید خود را به عنوان حاکم امت اسلامی معرفی کرد، او خواستار قبول حکومت و بیعت امام حسین (ع) شد. امام حسین (ع) به صراحت حکومت و رفتار یزید را رد کرد و رفتارهای او را توهین به مقدسات دانست. اما یزید، حاکم مستبد، در تقاضای خود مصمم بود، و تنش بین دو طرف روز به روز افزایش یافت تا جایی که امام حسین و یاوران ایشان در روز عاشورا در کربلا به شهادت رسیدند.
کربلا برخورد میان حق و باطل، راستی در مقابل ناراستی، باور در مقابل کفر، و مظلوم در برابر ظالم، ایمان در برابر نیروی ظلم است. کربلا به ما ایستادگی در برابر ظلم و ستم را به ما گوشزد می‌کند و اینکه حق بر باطل پیروز خواهد شد.
تقابل میان حق و باطل موضوعی محدود به کربلا و روز عاشورا نیست و قدمتی به قدمت نسل بشر دارد. چه خوب است که ما هر سال با یادآوری کربلای عاشورایی امام حسین علیه السلام، تلنگری می‌خوریم و به تقابل بین خوبی و شر فکر می‌کنیم. اما به واقع در این رویارویی بین حق و باطل که هر لحظه شاهد آن هستیم، چه می‌کنیم؟ لحظه ای به حوادثی که در این عصر در سراسر دنیا روی می‌دهد بیاندیشیم. آیا به یاری حق می‌شتابیم؟ بهتر است کمی به خود آییم…
