انسان ها برخلاف ربات ها بسیار کلی گرا هستند و می توانند خود را با شرایط وفق دهند. اگر نتوانیم کاری را به تنهایی انجام دهیم برای خودمان ابزارهایی پیدا می کنیم که کمکمان کنند. ربات ها معمولا اینطور نیستند چون طراحی رباتی که تمام ابزار مورد نیازش در خودش پیاده سازی شده باشد بسیار دشوار است. متخصصان رباتیک در ETE زوریخ در حال حل این مساله با ساختن رباتی هستند که تنها یک ابزار همراه دارد و آن هم تفنگ چسب حرارتی است که با استفاده از آن می تواند هر ابزار دیگری که نیاز داشته باشد بسازد.
البته ETH سابقه استفاده از چسب حرارتی در ربات ها را دارد. به عنوان مثال سال گذشته رباتی را ساختند که با استفاده از چسب حرارتی از دیوار بالا می رود اما چسب حرارتی می تواند کاربردی فراتر از استفاده به عنوان چسب داشته باشد. با روی هم گذاشتن لایه هایی از چسب حرارتی می توان شکل های ساده ای ایجاد کرد و ETH رباتی طراحی کرده است که از این تکنیک برای ساختن ابزاری استفاده می کند که او را قادر به انجام کاری میکند که بدون آن از عهده ی انجامش بر نمی آمد: انتقال آب از نقطه ای به نقطه ی دیگر.
[ylwm_vimeo]42895058[/ylwm_vimeo]
مراحل ساخت ابزار به ترتیب زیر هستند:
- ربات با استفاده از چسب حرارتی و به صورت لایه به لایه پایه و دیواره های یک فنجان را می سازد. انجام این کار حدود نیم ساعت طول می کشد. سطح محل ساخت از جنس آلومینیوم است که با لایه ی نازکی از روغن پوشانده شده است تا از چسبیدن بیش از حد چسب حرارتی به سطح جلوگیری شود.
- ضمن این که فنجان خنک و سفت می شود ربات با استفاده از چسب حرارتی در همان نزدیکی درست می کند و اجازه می دهد خنک شود.
- بعد از این که میله به اندازه ی کافی خنک شد ربات یک عنصر گرمکن به سر میله نردیک می کند به نحوی که میله ذوب شده و به آن بچسبد. بعد گرمکن خاموش می شود و وقتی میله دوباره خنک شود و ربات می تواند آن را از روی سطح بلند کند.
- ربات مقداری چسب حرارتی به کنار فنجان اضافه می کند و انتهای دیگر میله را به آن چسبانده و اجازه می دهد محل اتصال قوام یابد.
- در نهایت ربات مجموعه ی میله و فنجان به هم متصل را کشیده و به محل استفاده می برد.
در این قسمت ممکن است متوجه شباهت های بین این روال و چاپ سه بعدی که بسیار سریعتر است و جزئیات دقیق تری دارد شده باشید. دلیل این که این ربات نمی تواند برای ساختن فنجان مورد بحث از چاپ سه بعدی استفاده کند این است که مواد ترموپلاستیک به راحتی به بدنه ی خود ربات نمی چسبند و این یعنی ربات باید قسمت های پیچیده ای برای رفع مشکل گرفتن ابزار ساخته شده داشته باشد. و مزیت عمده ی استفاده از چسب حراراتی همین است که این قسمت های پیچیده را غیر ضروری می سازد.
اجرای روال ساخت به صورت خودکار توسط ربات صورت گرفته ولی قسمت طراحی اینگونه نیست چرا که ربات هنوز فاقد روال ادراک می باشد. و این مقوله ای است که محققان در آینده روی آن کار خواهند کرد و آن ها رباتی را در تصور خود می بینند که می تواند در مواقع نیاز بدن خود را گسترش داده و با شرایط وفق یابد. آن ها همچنین معتقدند که این روش می تواند در ربات هایی که به صورت خودکار خودشان را تعمیر می کنند، ربات هایی که به صورت خودکار ابعاد و کارآیی خود را گسترش می دهند و حتی آن هایی که با استفاده از قطعات متحرک چسب حرارتی و موتورهای یکپارچه ربات های دیگری می سازند، مورد استفاده قرار گیرد.
دستتون درد نکنه-جالب بود.
این ربات رو هر جا بذارن همه جا رو بوی چسب بر میداره!
سلام آقا جالب بود برام
لطفا در مورد گروه های روباتیک ایرانی هم مطلب بذارید که چطور پیشرفت می کنند